Нам нужен мир: тебе и мне,

И всем на свете детям.

И должен мирным быть рассвет,

Который завтра встретим.

Нам нужен мир, трава в росе,

Улыбчивое детство.

Нам нужен мир, прекрасный мир,

Полученный в наследство!

Таңнар бүген элеккечә атты,

Укуга дип китте сабыйлар.

Кыңгыраулар бер мәл чыңламады...

Аптырашта апа, абыйлар.

Нәрсә булды? Күктә болыт булып

Тик сораулар калды эленеп.

-Балаларны килеп алыгызчы!!!

Әниләре чапты киенеп.

Сугыш дисәм, илләр тыныч үзе,

Матур көндә түгел яшен дә….

(Гөлчәчәк Хафизуллина)

11.05.2021. 

Ришат Тухватуллин - "Кая"

Кая

Барыбыз да чыктык юлларга
 Бәхет дигән нурны зурларга… 
Юллар гына безнең төрлечә —
 Һәм барабыз берни белмичә…
 Без бу юлны җиңеп чыгарбыз,
 Авырлыклар булса чыдарбыз… 
Ни көткәнен белми беркем дә 
Барыбыз да язмыш иркендә. 
Кая бара икән бу дөнья — 
Бәхет юлы кемнәр кулында? 
Белсә икән адәм баласы — 
Бәхет юлын каян табасы?!

Марат Кәбиров

Татарстан - матәм көне 

Әле яшәргә дә өлгермәде,
Бөреләнеп  чәчәк  атмады.
Белем алырга дип киткән бала,
Өенә ул бүтән  кайтмады.

Ничек түзәр, ничек тынгы табар,
Өйдә көткән әти-әнисе?
Күз алдыннан мәңге, мәңге китмәс,
Унберенче майның иртәсе.

Күкләр елый, елый бүген  халкым,
Бу хәлләрне  ничек акларга?
Канлы яшьләр тама йөрәкләрдән,
Балаларны ничек сакларга?

Тынып калды бүген Татарстан,
Матәм көне игълан  ителде.
Балаларның  үлем хәбәрләре,
Бар дөньяга кайгы китерде. 
           Фирая Габдуллина

Нас снова, будто током обожгло,    

 С небес ужасным грянуло набатом –  

   Подонок взвел курок, навёл ружьё.  

   Кто воспитал его, теперь прокляты.  

         Кромсает вкривь и вкось подлец-палач.    

 Кто объяснил ему такое право.      

Не слышит матерей он стон и плач.  

   Так что же это, люди, с нами стало?

           Природа оживляет трель весны.    

 Над миром вьются песни о Победе.

     А здесь встал нелюдь страшным зверем злым.  

   Под парты жмутся в диком страхе дети.          

 Учить так важно в школе «дважды два»,    

 Тренировать броски, гамбиты, гаммы.    

 Но кто научит тем простым словам,    

 Весь смысл которых – дома ждёт всех мама.      

     Развеет ветер взрывов пыль и дым.    

 Ремонт поправит классы, коридоры.  

   Но как вернуть детей, чей взгляд остыл,    

 Своим дыханьем не согреют снова.        

   От взрослых, нас, зависит этот мир.      

Мы дарим счастье всем на свете деткам.    

 Но как предотвратить тот жуткий пир,      

Зловонный, что бьёт подло так. Так метко.          

 Из выплаканных глаз боль к небесам.    

 Мольба швыряет в тучи молний шрамы.

     Ведь нет на белом свете чьих-то мам.

     Везде и всюду есть лишь наши мамы.

           У школьного заборчика цветы.    

 Игрушки. Свечи с пламенем дрожащим.  

   Прохожий, шаг замедли. Что вдруг ты…  

   Конечно же соринка. Мы не плачем.

В.В. Кузьмин